In Nederland strijden we voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. Strijden we voor plekken waar mannen en vrouwen mogen komen. We pleiten voor een gelijke manier van omgang op de werkvloer. Wat een heel mooi iets is en waar ik compleet achter sta. In sommige situaties kan het juist goed zijn om een onderscheid te maken in de verschillende seksen. Dat ervaarde ik aan de levende lijve in Mexico, waar ik een lange tijd woonde.
Scheiding van de seksen
In veel landen in Latijns-Amerika strijden de vrouwen om juist een scheiding te creëren tussen seksen. In het bijzonder het openbaar vervoer. Aanranding in het openbaar vervoer komt helaas veel voor. We zijn gelijk, tot het moment wanneer wij samen in de metro staan. Zonder enige schaamte worden vrouwen tussen hun benen gegrepen en hun borsten zijn nergens veilig. Er moeten honderden mensen mee, waardoor de coupés eruit zien als een sardientjesfabriek. In zo’n blik sardientjes hebben vrouwen veel last van ongewenste aanrakingen van mannen. Daarom heeft de Mexicaanse overheid in 2000 besloten om de vrouwen coupé te introduceren. Dat houdt in dat de voorste coupes alleen gereserveerd zijn voor vrouwen en kinderen. Hiermee werd er gehoopt dat de aanrandingen zouden dalen. Maar volgens de Mexicaanse overheid lopen de cijfers tot op heden nog steeds op.
Misselijk in de metro
Ik dwaalde samen met een vriendin als toerist door Mexico-City, de hoofdstad en het thuis van negen miljoenen mensen. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het erg druk kon zijn in de metro en dat we erg moesten uitkijken. Niet alleen voor onze spullen, maar vooral voor onszelf. Eenmaal in de metro, niet wetende van de vrouwen coupé, vulde de coupé zich met hordes en hordes aan mensen en voordat ik het wist brak het zweet me uit.
Iemand hijgde in mijn nek, maar tegelijkertijd probeerde ik niet in de nek van iemand anders te hijgen. De taco-buik van de man achter mij leunde op mijn billen en de rug van mijn voorganger duwde mijn borsten plat. Na de vijfde halte van de vele die nog moesten komen, benaderde een man ons. “Meisjes, stap alsjeblieft uit en neem plaats in een van de eerste coupés. Die coupés zijn speciaal voor vrouwen”.
In de vrouwen coupé werd ik overladen met verschillende gedachten. Ook wilde ik graag een doekje, want de damp in mijn nek was nog steeds warm. Ook werd ik overladen met de harde realiteit dat er überhaupt aparte coupés nodig zijn om traumatische ervaringen bij vrouwen tegen te gaan. Ik kreeg het gevoel dat de aparte coupés juist een tegenreactie bij mannen opwerkte. Want als je nu als vrouw toch in de normale coupé stapt, dan vraag je in feite om problemen. Wat natuurlijk complete waanzin is.
Zijn we goed op weg of slechts onderweg?
Het is toch geweldig dat we de afgelopen eeuwen strijden voor gelijkheid tussen de seksen. Sindsdien is er al veel aandacht geweest voor gelijkheid op de werkvloer en komen er meer vrouwen aan de top. Toch vraag ik me af of de strijd naar gelijkheid misschien wel de strijd om veiligheid is? Want nu dat we meer gelijk zijn, zijn we dan ook meer veilig?
Een lange weg te gaan
Ik vergeet nooit meer de massa van mensen, de vele lichamen ongevraagd tegen het mijne en de intimidatie van de man in Mexico. Vrouwen en mannen gelijk? Ja, maar toch hebben we nog een lange weg te gaan, ook hier in Nederland. Het afgelopen jaar zijn er ruim 200 meldingen over seksuele intimidatie gedaan in het openbaar vervoer. Daardoor zijn de treinen beter ingericht met het oog op veiligheid. Ook is er een WhatsApp- en sms-alert gestart om onopvallend een waarschuwing uit te sturen naar de NS. Fijne veranderingen en alle stapjes helpen. Maar zolang er niet begrepen wordt dat het ongevraagd aanraken van iemands geslachtsdeel niet mag, is een verandering lastig te realiseren. Maar niks is onmogelijk.
Bronnen: https://www.vice.com/nl/article/gy3m5m/speciale-vrouwencoupes-werken-seksueel-geweld-alleen-maar-in-de-hand
https://www.trouw.nl/nieuws/vrouwen-mogen-gratis-met-het-openbaar-vervoer-in-delhi~ba64c73b/
